Հեռուստամեկնաբան, լրագրող Դավիթ Գրիգորյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Եթե իշխանության
թեզերը հանրային դաշտում «վերա/հեռարձակողը» շարունակելու է մնալ Դանիել Իոաննիսյանը, էս իշխանությունը դատապարտված է անհաջողության:
Լսում եմ Առաջինի եթերում նրա խոսքն ու բացահայտ անհարգալից, մանիպուլյատիվ վարքը, լսում եմ նրա «բանավեճը» այլ հարթակներում, ասենք՝ Կարպիս Փաշոյանի հետ․․․ ու գալիս եմ մի եզրահանգման․ էս տղան նպատակաուղղված փորձում է համոզել բոլորին, որ հանձնվելիք գյուղերը ավերակ են, որ դրանք հայկական չեն, անդադար հիշում է նախկիններին, անհամաձայններին ու չհամաձայնվելիս բոլորին խառնում է ռուսական գործակալական ցանցին և այլն:
Ուշագրավը, թեպետ, այն է, որ սույն մարդը մեկն է այն «մի քանիսից», որ անդադար ակնարկում է, թե ՌՈՒՍՆԵՐՆ ԵՆ ՊԱՀԱՆՋՈՒՄ Հայաստանից հանձնել 4 գյուղերը, որ սա ռուսական սցենար է և այլն:
Բարի, եթե սա ռուսական սցենար է, ապա ինչու է նուն Դանիել Իոանիսյանը ջանասիրաբար առաջ մղում հենց այդ՝ ռուսական սցենարը: Կրեմլի սրիկայությունների վրա չեմ կասկածում: Բազմիցս ականատեսն ենք եղել, բայց որ իրեն մոլի արևմտամետ հռչակող մարդը ջանասիրաբար առաջ մղեր հենց ռուսական կամ ադրբեջանական թեզը՝ անհասկանալի է:
Իսկ եթե այդպես չէ, ու ես սխալվում եմ, և Դանիելը առաջ է մղում արևմուտքի թեզերը, ապա էս դեպքում ոչ թե Ռուսաստանն է ՀՀ-ից պահանջում 4 «ադրբեջանական գյուղերի վերադարաձը», այլ արևմուտքը: Եվ հիմա Իոանիսյանը համառությամբ արևմուտքի պահանջները վերագրում է Ռուսաստանին՝ զուգահեռ աջակցելով արևմտյան պահանջների իրագործմանը:
Որտե՞ղ է ճշմարտութունը՝ դատեք ինքներդ: Բայց էս իշխանությունը կարծիքի նմանօրինակ լիդերներով ավելի շատ խորացնում ու բարդացնում է իրավիճակը, ոչ թե այն լուծում է:
Ռազմավարական հաղորդակցությունը թե վստահես մեկին, որը կարող է եթերում բացառապես ընդհատել դիմացինին, անհիմն ու մանիպուլյատիվ մոտեցումներով ուղղակի լռեցնել զրուցակցին, վերագրել դիմացինին բաներ, որոնք զրուցակիցը չի ասել, բառացիորեն ապացուցել, որ այն ինչ քոնն է, իրականում թշնամունդ է, անընդհատ դաշտ բերել Բաքվի քարոզչական թեզերն ու դրանցով վախեցնել լսարանին, ամեն կերպ պնդել, որ բանակը թույլէ ու դիմադրել չի կարող՝ պռավալ է լինելու:
Նիկոլ Փաշինյանը (համաձայնեք, թե՝ ոչ) ունի կոմպլեքս Ալիևի հետ շփումներում: Փաշինյանը սեփական վախերը, պատերազմի ու պարտության սարսափը պրшեկտում է ամբողջ հասարակության վրա: Ալիևը այդ վախը փոխանցում է իրեն, ինքն էլ գոնե թե իր ներսում այդ վախը չեզոքացնի՝ այն ընդհակառակը, բազմապատկում ու տարածում է բոլորիս վրա:
Ասում է՝ տանք, որ կարողանանք լեգիտիմ լինենք, գուցե չհասկանալով, որ տալով լեգիտիմ չես դառնալու, եթե դիմացինդ ամբողջ կյանքը ոչ լեգիտիմ ներքին ու արտаքին քաղաքականություն վարած բռնապետ է: Ալիևն ինքնին ՈՉ ԼԵԳԻՏԻՄ Է, ու երբ նրա հետ խոսում է լեգիտիմության լեզվով, ինքը դա ընդունում է իբրև սպառնալիք:
ՈՒ հերքի եղավ անդադար պնդել, թե եթե մենք դեռևս չպարզաբանված ու ոչ ամբողջական հիմք ունեցող ինչ-որ քարտեզներով Բաքոին փոխանցենք ցանկալին՝ վերջիններս այլևս օրինական իրավունք չեն ունենալ հարձակվել Հայաստանի վրա: Սա ինքնին անթույլատրելի է: Մենք մեր հայտարարություններով ենք փաստորեն ապացացում, որ Ադրբեջանը հիմա էլ լեգիտիմ հիմք ունի հարձակվել ՀՀ վրա ու, եթե հիմա հարձակվի՝ ապա ճիշտ էլ կանի, քանի որ ունի օրինական հիմք, որի հետ մենք համաձայն ենք: Էս ի՞նչ հիմարություն է, ինքնուրույն հակառակորդի համար հիմք ստեղծել՝ արդարացնելու հավանական ագրեսիան:
2022 թվականի սեպտեմբերյան պատերազմական գործողությունների ժամանակ Ալիևը էդ հիմքը հորինեց ու իրենց քարտեզները չէր, որ հուզում էր: Ալիևի «ԼԵԳԻՏԻՄ ՊԱՀԱՆՋՆԵՐԻ» հանրայնացմամբ է զբաղված Դանիելը Հանրայինի եթերում: Իշխանությունը գնում է հեշտ ճանապարհով: Բարդը՝ բարդ է, չի ուզում: Ավելի հեշտ է զիջել՝ հույս ունենալով, որ կստացվի, քան ջանալ՝ վստահ չլինելով, որ կստացվի: Մի դեպքում ոչինչ չես անում՝ անհույս, մյուս դեպքում անում ես ահագին բան՝ էլի անհույս: Է, էդ դեպքում ավելի լավ է ճանելով անհույս լինել, քան անելով: Սա տրամաբանությո՞ւն է:
Բայց անելիս շանսերդ մեծանում են, մինչդեռ չանելիս՝ շանսերդ գնալով նվազում են: Գրածիս մեջ «վայհայրենասիրություն» չկա: Ասել կուզեմ՝ մարդկանց վրա ձեր վախերը մի տարածեք: Վախենում եք՝ հեռացեք: Երկու վախը, վերջապես․․․ գիտեք։
Մեզ պետք չի համոզել, որ էդ ճանապարհով բոլորս պիտի գնանք՝ մեռնենք: Հայաստանը «ընգերովի մահվան» մասին չէ:
Եվ վերջում: Վստահ եմ՝ շատերը նկատել են, որ առանձնահատուկ բացասական վերաբերմունք ունեմ ռուսական քաղաքականության նկատմամբ: Էդ երկրի «մշակույթը» տանել չեմ կարողանում ու Հայաստանն էլ դրա հետ կապ ունենալ չի կարող: Սակայն երբ ինչ-որ մեկն արտահայտում է իշխանությանը համար տհաճ ու քաղաքականությանը հակասող կարծիք կամ մոտեցում՝ իշխանության ներկայացուցիչները վերջինիս վերածում են ԿԳԲ-ի ագենտի, գործակալի, շպիոնի, շարասյան ստրուկի, ռսահպատակի և այլն:
Սա մարդուն միանգամից շարքից հանելու համար հեշտ ճանապարհ է, որովհետև հայաստանյան հասարակությունը ունի արադարցի ցասում Կրեմլի նկատմամբ: ՈՒ հանրային այս տրամադրությունն էլ մանիպուլացնելով, ուղղորդելով՝ շարքից տեղում «ռսաստրուկի» պիտակով հանվում են նրանք, որոնք պիտի դադարեն լսելի լինել հասարակության համար:
Վատ եք անում, պարոնայք: Սխալ եք անում, պարոնայք: Իշխանությունը ոչ թե պառակտիչ, այլ միաբանող քաղաքականությամբ պիտի առաջնորդվի: Ձեր սեփական վախերն ու ցանկությունները մի դարձրեք Ճշմարտություն: Մարդկանց պատեհ-անպատեհ գործակալ մի հռչակեք: Իսկ եթե հռչակում եք՝ ապացուցեք ու դատեք:
Իսկ այն, ինչ ապացուցավծ չէ կամ անապացուցելի է՝ սովորական բանսարկություն է:
Մարդու անմեղության կանխավարկածի մասին սիրում է խոսել ինքը՝ Փաշինյանը: Ասում եք, որ կան դավաճաններ՝ գտեք ու դատեք: Իսկ եթե չեք գտնում ու չեք դատում, ուրեմն էդ դավաճանները ձեզ պետք են:
Երկար գրեցի, էլ բան չասեմ»:
