Համացանց

Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի թելեգրամյան գրառումը․ «Իսրայելը մեկ տարի է հողին է հավասարեցնում Գազան, սակայն ՀԱՄԱՍ-ը վերացված չէ: Լիբանան ներխուժած Իսրայելը հայտարարում է, որ զուգահեռ շարունակելու է ՀԱՄԱՍ-ի դեմ կռիվը Գազայում: Հըզբոլլահը շատ ավելի ընդգրկուն և ուժեղ կառույց է, քան ՀԱՄԱՍ-ը: Լիբանան ներխուժելով Իսրայելը վերացնելո՞ւ է Հըզբոլլահը: Իհարկե՝ ոչ:

Թել Ավիվը, Նաթանյահուի կաբինետը անկասկած գիտի դա: Նա չի մտել Լիբանան Հըզբոլլահը վերացնելու: Նա մտել է Լիբանան, որպեսզի Իսրայելը «չվերանա» իր ներկայիս տեսքով: Բայց Նաթանյահուի և ընդհանրապես իսրայելական ներկայիս վարչակարգի համար ամբողջ խնդիրն այն է, որ Իսրայելի՝ ներկայիս տեսքով վերանալու «պատճառով» փորձում են կանխել «վերանալը», քանի որ գործնականում չկա այլ ճանապարհ: Ներեցեք տափակաբանության համար, բայց՝ «վերանալու» դեմ պայքարում են խորացնելով «վերանալու» պատճառները և ռիսկերը:

Մերձավոր Արևելքում շատ վաղուց փոխվել է ուժերի հարաբերակցություն, հետևաբար դա պետք է բերի Թել Ավիվի հանդեպ ԱՄՆ քաղաքականության փոփոխության, որովհետեւ Վաշինգթոնն իր հերթին մեծ սխալ գործած կլինի, եթե հաշվի չառնի ուժերի նոր հարաբերակցությունը:

Նաթանյահուի հույսը գուցե այն է, որ Տրամպի վարչակազմի պարագայում, հնարավոր կլինի դեռ որոշակի ժամանակ էլ ամերիկյան քաղաքականությունը պահել այսպես ասած նախկին տրամաբանության մեջ: Բայց, եթե մնաց դեմոկրատական վարչակազմ, իսկ դրա հավանականությունը բավականին բարձր է, Իսրայելի հանդեպ ամերիկյան քաղաքականությունը դանդաղ, բայց համառ ու հետևողական փոխվելու է:

Եվ բոլորովին օրեր առաջ եղել է դրա օրինակ մի ակնառու նշան: 1971 թվականից՝ պետության կազմավորումից ի վեր առաջին անգամ պաշտոնական այցով Վաշինգթոն էր ժամանել Արաբական Միացյալ Էմիրությունների նախագահը: Սպիտակ տանը նրան ընդունել եւ եւ կարգել «արտաբլոկային դաշնակից»: Եվ էականը՝ Վաշինգտոն այցից հետո տարածվեց տեղեկություն, որ Արաբական Էմիրությունները կարող են դառնալ չիպերի արտադրության համաշխարհային կենտրոն: Սա ըստ էության նշանակում է փոխարինել Թայվանին: Ինքնին այս հարցը ուշադրության է արժանի ամերիկա-չինական դիմակայության համատեքստում, բայց նաև Մերձավոր Արևելքում ուժերի հարաբերակցության:

Ընդ որում, բոլորովին բացառված չէ, որ Լիբանան ներխուժման որոշման հարցում իր ազդեցությունն է ունեցել նաև ԱՄԷ նախագահի Վաշինգթոն կատարած առաջին պաշտոնական այցի և այնտեղ ձեռք բերած պայմանավորվածությունների հանգամանքը»: