Պետական կառավարման մասնագետ Հովհաննես Ավետիսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Զարգացման և անգրագիտության մասին:
Խավարի և լույսի մասին:
Աշխարհում ճանաչված համալսարանները, որոնք գիտության զարգացման մեջ մեծ ներդրումներ են անում և սրանով նպաստում որևէ երկրի, տարածաշրջանի կամ աշխարհի զարգացմանը, այսինքն կյանքի որակի բարձրացմանը, մեծ նվիրատվություններ են ստանում պետություններից (եթե սոցիալական պետություն է) և մասնավոր անձանցից (եթե լիբերալ տնտեսակարգով պետություն է), ավելի կոնկրետ՝ հարուստներից:
Այդ ֆոնդերը կոչվում են նվիրատվությունների ֆոնդեր (անգլերեն՝ endowment funds), որոնք տարաբնույթ են և նվիրատուն է որոշում, թե իր փողերը տվյալ համալսարանի կողմից գիտության և կրթության որ ուղղության մեջ և ինչ եղանակով պետք է ծախսվեն: Եվ այսպես ներկայացնեմ որոշ թվեր, թե որ համալսարանը ինչ չափի նվիրատվություններ ունի ստացած հարուստներից (ԱՄՆ դոլարով):
- Տեխասի համալսարան (ԱՄՆ)՝ 69 միլիարդ:
- Հարվարդի համալսարան (ԱՄՆ)՝ 53 միլիարդ:
- Նյու Յորքի համալսարան (ԱՄՆ)՝ 28 միլիարդ:
- Աբդուլա թագավորի համալսարան (Սաուդյան Արաբիա)՝ 20 միլիարդ:
- Պենսիլվանիայի պետական համալսարան (ԱՄՆ)՝ 15 միլիարդ:
- Սինգապուրի ազգային համալսարան (Սինգապուր)՝ 13 միլիարդ:
- Փարիզ-Սակլե համալսարան (Ֆրանսիա)՝ 11 միլիարդ:
- Կալիֆորնիայի տեխնոլոգիական համալսարան (ԱՄՆ)՝ 6 միլիարդ:
- Նանյանգի տեխնոլոգիական համալսարան (Սինգապուր)՝ 5 միլիարդ:
- Օքսֆորդի համալսարան (Անգլիա)՝ 4.5 միլիարդ:
- Ռոքվելլերի համալսարան (ԱՄՆ)՝ 4 միլիարդ:
- Սաուդ թագավորի համալսարան (Սաուդյան Արաբիա)՝ 2.7 միլիարդ:
- Կյոտոյի համալսարան (Ճապոնիա)՝ 2.7 միլիարդ:
- Օսակայի համալսարան (Ճապոնիա)՝ 2.3 միլիարդ:
- Մելբուրնի համալսարան (Ավստրալիա)՝ 1.3 միլիարդ:
Այս ցանկը կարելի է շատ երկար թվարկել, բայց բավ է, քանի որ մեր ուզածը չենք տեսնելու: Այսինքն.
Հայաստանի բոլոր համալսարանները միասին վերցրած՝ 0 միլիարդ:
Եթե կապիտալի մեծությամբ սկսենք թվարկել աշխարհի համալսարանները, ապա նույնպես որևէ նշանակալի տեղում չենք երևա: Եվ հետևաբար, եթե կրթության և գիտության որակով թվարկենք աշխարհի համալսարանները, ապա կրկին որևէ տեղ չենք երևա:
Մեր բախտը չի բերել նաև նրանում, որ մեր երկրի հարուստները, ինչպես և ղեկավարները, կրթության գինն ու արժեքը չգիտեն և հետևաբար նրանք խավարամտություն են սփռում հանրության մեջ:
Ինչու համալսարան, եթե կարելի է արձան տնկել, ու հանրության մեջ տգիտությունն ու խավարամտությունը ավելի խորացնել: Համալսարանականը քեզ գլուխ չի խոնարհի, չի աստվածացնի, իսկ խավարամիտը քեզ ոչ միայն կօրհնի այլ նաև կաստվածացնի:
Երկրի հարուստներ, չզարմանաք, որ մի գեղեցիկ օր ձեր կուտակած հարստությունը, կամ ձեր, կամ էլ ձեր սերունդների ձեռքից տանեն: Դուք շարունակեք զարգացնել խավարամտությունը, հետո կտեսնեք, թե դա ձեր գլխին ինչ է բերելու:
հ.գ.
Ցանկում առավելապես լիբերալ տնտեսակարգով պետությունների համալսաններ են, քանի որ սոցիալական ուղղվածությամբ համալսարաններում մեծ և գլխավոր ֆինանսավորողն ու նվիրատուն պետությունն է՝ հարուստներին բարձր տոկոսներով հարկելու հաշվին»:
