Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է․ «Պեսկովը ասում է, որ Ղրիմի ճանաչման դիմաց Հյուսիսային Կիպրոսի ճանաչում սխեման չի կարող լինել, քանի որ Ռուսաստանի տարածքները սակարկման ենթակա չեն: Խոսքը, բնականաբար, թուրքերի հետ «փոխադարձ» ճանաչման մասին է, որի վերաբերյալ խոսել էր մի թուրք պրոֆեսոր: Ըստ ամենայնի, Մոսկվան դիտարկել է դա գուցե որպես ոչ պաշտոնական խողովակով պաշտոնական տրամադրություն շոշափելու փորձ և արձագանքել է:
Բայց ինչն է ամբողջ հարցը: Այն, որ Մոսկվան Ղրիմի հարցում թուրքերի հետ արդեն սակարկել է, ուղղակի, թե անուղղակի, պարզապես սակարկել է Արցախով:
Եվ այդ սակարկությունը վճռորոշ փուլ է մտել ոչ թե 2020-ի սեպտեմբերի 27-ին, և ոչ թե 2016-ի ապրիլի 2-ին, այլ 2012-13-ին: Ղրիմի օպերացիայի պատրաստվող Ռուսաստանը չէր կարող չմտածել Արևմուտքի հետ դիմակայության «թիկունքի» մասին: Իսկ այդ թիկունքը, բնականաբար, դիտարկվում է Թուրքիա-Ադրբեջան տանդեմը: Իսկ ո՞րը պետք է լիներ թիկունքի «ցեմենտը»: Այո, Արցախը:
Այն Արցախը, որ «փոխանակվում» էր Ղրիմի հետ, իսկ արցախցիներին համերգ էին մատուցում Ղրիմի համար, հավաստիացնելով, որ այդպես ավելի անվտանգ է:
Բայց ամբողջ խնդիրն այն է, որ այսօր Ռուսաստան պատառոտող քաղաքական, կամ հասարակական-քաղաքական հոծ շերտերի ճնշող մեծամասնությունն այն ժամանակ ոչ միայն լուռ էր, այլ նույնիսկ զանազան կերպով մասնակից կամ ներգրավված Հայաստանի վզին եվրասիա-թյուրքական օղակը սեղմելու գործին, երբ Հայաստանում որևէ հրապարակ անգամ չկիսալցվեց Եվրաասոցիացիայից հրաժարում թույլ չտալու պահանջով»: