«Հուսահատության գազելներից» հույս կա՞. «Առավոտ»
 «Առավոտ»-ը գրում է. «Կյանքում կան բաներ, որոնք շտկելն այլևս հնարավոր չէ՝ ժամանակն անցել է: Ես այլևս երբեք տիեզերագնաց չեմ դառնա: «Նաիրիտն» ու «Վանաձոր քիմպրոմը» այլևս երբեք իրենց «խորհրդային» հզորություններով չեն աշխատի: Ռուսաստանին «Գույք պարտքի դիմաց» ծրագրի շրջանակներում փաստացի նվիրած տնտեսական միավորները երբեք հնարավոր չի լինի հետ վերցնել [հնարավոր է միայն աստղաբաշխական գումարներով գնել]: Ճիշտ նույն ձևով Երևանում երբեք չի լինի տրամվայների երթուղիների ցանց, որը գոյություն ուներ 1970-80-ական թվականներին: Ինչո՞ւ հիշեցի այդ տրամվայների մասին: Որովհետև տեսնում եմ, թե ինչ է կատարվում մայրաքաղաքում: Շաբաթվա ցանկացած օր՝ աշխատանքային և ոչ աշխատանքային, գրեթե ցանկացած ժամի՝ «պիկ» և «ոչ պիկ», Երևանի որոշակի հատվածներում մեքենաների այնպիսի կուտակում է, որ, ասենք, Կիևյան փողոցից Շիրվանզադեի դպրոց կարելի է մի քանի անգամ ավելի արագ հասնել ոտքով, բան որևէ տրանսպորտով: Մեքենաները շատ-շատ են՝ ընտանիքներ կան, որտեղ ընտանիքի 4 անդամներից յուրաքանչյուրն ունի իր ավտոմեքենան, և դրանք ամենևին մեծահարուստների ընտանիքներ չեն՝ միջին խավի ներկայացուցիչներ են՝ վարկերի տակ ճկված: Բայց այդ մարդիկ ճարահատյալ մեքենա են առնում՝ ոչ նոր, «փակովի», «գրովի» կամ «բանկովի», որովհետև գործնականում ոչ մի տարբերակ չունեն քաղաքային տրանսպորտով աշխատանքի հասնելու կամ երեխային դպրոց տանելու: Իհարկե, կան նաև «հուսահատության գազելները»: Բայց ախր դրանք չափից դուրս հուսահատ են, որովհետև գալիս են, երբ իրենց հարմար է և ուղևոր են տեղափոխում՝ ստորացնելով մարդկանց արժանապատվությունը: [Գազելների վարորդներն այստեղ, բնականաբար, ոչ մի մեղք չունեն]»: Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում: |
