Ապրիլի 24-ը մնաց հետևում, բայց դեռ թարմ են թե՛ դրական էմոցիաների ու հպարտության այն հսկայական լիցքը, որը ստացանք միջոցառումների ընթացքից ու եզրահանգումից, թե՛ քննարկումները՝ այս կամ այն ղեկավարի գալ-չգալու, «ցեղասպանություն» բառն արտասանել-չարտասանելու։
Նախ, երբ հավասարության նշան են դնում Օբամայի ու Պուտինի մեջ՝ «Ցեղասպանություն» բառն օգտագործել-չօգտագործելու առումով, դա ի սկզբանե արդար չէ։ Արդար չէ, որովհետև ի տարբերություն ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանը արդեն 20 տարի է՝ պաշտոնապես ճանաչել է Հայոց ցեղասպանությունը և եղել է առաջին երկրներից, որ արել է դա, երկրորդն էլ, ի տարբերություն Օբամայի՝ Պուտինն այնուամենայնիվ թողել էր ամեն ինչ ու եկել էր Երևան՝ մասնակցելու 100-րդ տարելիցին նվիրված միջոցառումներին։
Ու այսքանը թողած, կառչել բառից, էլ չեմ ասում նույն հարթության մեջ դնել մի մարդու հետ, ով ոչինչ չի արել, ոչ էլ նրա երկիրն է ճանաչել, մեղմ ասած չի խոսում օբյեկտիվության մասին։
Ու այս համատեքստում զավեշտալի է լսել ինչ-որ շահեր ունենալու ու ռուս-թուրքական հարաբերությունների մերձեցման առաջնահերթության մասին։ Ինչ խոսք, Ռուսաստանը ձգտում է դրան, բայց երևանյան իր այցի փաստով Պուտինն արդեն իսկ ավելի շատ է վնասել այդ հարաբերություններին, քան արտասանած կամ էլ չարտասանած բառով։ «Ցեղասպանություն» բառը Պուտինի պարագայում զուտ անտուրաժի դեր ուներ, որովհետև անհեմեմատ ավելի կարևոր ու նշանակլից էր նրա ներկայությունը։ |
