Խնդրում ենք սպասել...

Համացանց

«Կա՛մ պետք է շարունակենք այսպես ու վերջանանք, կա՛մ պիտի հիմնովին մաքրենք այս կեղտը ո՛ւ կառուցենք երկիր, ո՛ւ ստեղծենք մշակույթ». Թամար Հովհաննիսյան

14:21, երկուշաբթի, 16 հունվարի, 2017 թ.
«Կա՛մ պետք է շարունակենք այսպես ու վերջանանք, կա՛մ պիտի հիմնովին մաքրենք այս կեղտը ո՛ւ կառուցենք երկիր, ո՛ւ ստեղծենք մշակույթ». Թամար Հովհաննիսյան
     1985 թվի հունվարին Փարիզի Issy Les Moulineaux արվարձանի քաղաքապետը լսելով, որ այս ֆիլմի Իշխանի դերակատար Մհեր Մկրտչայանը տիկնոջ հետ Փարիզում է և պատրաստում է ներկայացում ՝ Պաղտասար Աղբարը, մինչև առաջնախաղը, սովետական դեսպանատան միջնորդությամբ հրավիրել էր հանդիպման, տեղում գտնվող կինոթատրոններից մեկում: Դահլիճում և ֆրանսացիներ էին և դեսպանատանը աշխատող ռուսներ և ֆրանսահայեր: Ֆիլմը ընթանում էր ֆրանսերեն սուբտիտրերով: Նկատի ունեցեք, որ այս ֆիլմը նկարվել է 1969 թվին, այսինքն տասնվեց տարվա ֆիլմ էր այն ժամանակ և կինոյի համար դա բավականին մեծ տարիք է: Անկարող եմ նկարագրել ոգևորությունն ու ծափերը ու հնչեցրած հարցերը ֆիլմի դիտումից հետո: Այսօր էլ նույնքան ուժ ու գեղագիտական արժեք ունի այս ֆիլմը:
     Ոuշադրություն դարձրեք, խոսքին և մտածեք՝ արդյո՞ք մաքուր խոսքը խանգարել է դերասանին հավաստի կերպար ստեղծելուն:
     Թվում է, թե ամեն ինչի մասին խոսել եմ, կարծիք հայտնել, բայց լռում եմ, լռում եմ մշակութային ցեղասպանության մասին, որ արվել և արվում է քսանհինգ տարի շարունակ: Բեմերում, մեծ էկրանին, երկնագույն էկրանին: Լռում եմ, քանի որ խոսելու ունակությունս կորցրել եմ այդ հարցում: Լռում եմ, քանի որ համատարած ապականության մեջ միայն մի ոլորտը չի կարող շտկվել: Պատկերավոր ասեմ ՝ ասենք մի լավ վերանորոգված ու կահավորված թատրոնում ներկայացում է ընթանում ու սրահի կենտրոնում մի կույտ աղբ է դրված, գարշահոտ աղբ: Բեմի վրա ու սրահում եղողները կշարունակե՞ն իրենց գործը՝ խաղալ ներկայացումը կամ դիտել այն, ծափահարել, ուրախանալ կամ տխրել, մտածել մշակութային որակի մասին: Եթե առողջ մարդիկ են, թե բեմի վրա, թե սրահում պիտի ընդվզեն, թե սա ի՞նչ գարշահոտություն, աղտեղություն է՝ մաքրե՛ք, հեռացրե՛ք այս խայտառակ երևույթը: Նորմալ տրամաբանությամբ պիտի ընդվզեն չէ՞: Բայց սրտի աննկարագրելի ցավով պիտի ասեմ, որ դա տեղի չի ունենում: Հիմա, ինչպես խոսեմ արվեստից, երբ նկարագրածս վիճակն է իր ամենասոսկալի դրսևորումով: Դե, ես էլ ստիպված ավելն առել եմ ձեռքս, ուզում եմ մաքրել (մեջբերում՝ Արայիկ Խանդոյան): Աղտեղությունը անասելի չափերի է հասել: Հիմա՝ կամ պետք է շարունակենք այսպես ու վերջանանք կամ պիտի հիմնովին մաքրենք այս կեղտը ո՛ւ կառուցենք երկիր ո՛ւ ստեղծենք մշակույթ: Ուրիշ ելք չկա:
     Անցյալի կառքով տեղ չենք կարող հասնել:
4131 | 7
Facebook