Հետաքրքիր է

Շոյնան փոքրիկ ձկնորսական գյուղ է Կանին թերակղզում` Սպիտակ ծովի ափին: Չայած այն տեղակայված է հյուսիսում, այնուամենայնիվ, այս տարածքը անապատ է, ու տեղաբնիկներն ստիպված են լինում պայքարել ոչ միայն ցրտի, այլև ավազի հսկայական քանակության հետ, որը նրանց բառացիորեն ողջ-ողջ թաղում է իրենց իսկ տներում:

Սակայն, չնայած կյանքի համար անբարենպաստ պայմաններին, գյուղացիները դեռ չեն պատրաստվում լքել այն, իսկ նրանց երեխաները չգիտեն էլ, որ կարելի է ապրել ուրիշ կերպ` առանց ավազի դեմ կռիվ տալու:
     Բնակավայրը կառուցվել է 1930-ական թվականներին, ծովամթերքի առատության շնորհիվ ծաղկում է ապրել տեղի կոլտնտեսությունը, և արդեն 50-ականներին Շոյնայում ապրելիս է եղել 1500 մարդ: Ձկնորսական նավերի թիվն անցել է 50-ը:

Սակայն մշտական որսի պատճառով ձկան քանակությունը կտրուկ նվազել է, ինչն էլ հանգեցրել է բնակչության աճի նվազմանը:

Դրանից հետո բնության անհասկանալի երևույթներն սկսել են պատուհասել Շոյնան: Համարվում է, որ ծանր ուռկանապարկերով գիշատչական ձկնորսությունը հանգեցրել է բնական բուսականության ոչնչացմանն, ինչի հետևանքով ավազի հազարավոր տոննաներ, որոնց ողողում էր Սպիտակ ծովն, սկսել են այսուայնկողմ քշվել քամու կողմից:

Այսօր գյուղի ավելի քան կեսը թաղված է ավազի շերտի տակ: Մի գիշերվա ընթացքում բնակելի տունն այստեղ կարող է թաղվել մինչև կտուրի ծայրը: Զգուշության համար տեղաբնակները գիշերը չեն փակում իրենց դռները, քանի որ հավանականությունը մեծ է, որ առավոտյան այն չեն կարողանա բացել: Գյուղացիների ունեցած բուլդոզերը գրեթե ամեն առավոտ ավազի տակից փորում-հանում է թաղված տները:

Շոյնայի բնակչության թիվն այժմ 300-ից քիչ է, նրանց մեծ մասն ապրում է թոշակով ու նպաստով: Գյուղն ունի բուժկետ, միջնակարգ դպրոց, մանկապարեզ, մշակույթի տուն ու էլեկտրակայան: Գյուղը չունի ոչ ավտոմոբիլային, ոչ երկաթուղային հաղորդակցության հնարավորություն: Արտաքին աշխարհի հետ միակ կապը շաբաթական մեկ անգամ իրականացվող ավիաչվերթներն են Աստրախանից Նարյան Մարա, իսկ բեռները հասցվում են ծովով: