«Թվում է, թե միջազգային հանրությունը ոչ մի կերպ չի կարող վերջ դնել շարունակվող ռազմական հանցագործություններին, որոնք կատարում են սիրիական ռեժիմն ու նրա ռուսական դաշնակիցները, մանավանդ` Հալեպում: Սակայն կոպտորեն խախտելով միջազգային իրավունքի նորմերը` երկու երկրների ղեկավարներն ու շարքային պաշտոնատար անձինք խոցելի են դառնում արդարադատության տեսանկյունից և մի քանի միջոցներով կարող են պատասխանատվության կոչվել»,- գրում է Ջոշ Ռոգինը The Washington Post-ում:
Անցած ամիս ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղար Պան Գի Մունը կոչ է արել ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդին ներկայացնել Սիրիայում տիրող իրավիճակը Միջազգային քրեական դատարանի (ICC) դիտարկմանը: «Սակայն Ռուսաստանը միանշանակ վետո կդներ նման քայլի վրա, և քանի որ ոʹչ Սիրիան, ոʹչ Ռուսաստանը չեն վավերացրել Հաագայի միջազգային քրեական դատարանի Կանոնակարգը (Հռոմի ստատուտ- միջազգային պայմանագիր, որով հիմնվել է Միջազգային քրեական դատարանը), դատարանի լիազորությունները սահմանափակ են առանց ԱԽ-ի որոշման»,- գրում է հեղինակը:
Ռուս զինվորականները քրեական պատասխանատվություն են կրում ոչ միայն ռազմական հանցագործություններում մասնակցության, այլև սիրիական ռեժիմին աջակցելու համար:
«Ժնևյան պայմանավորվածությունների համաձայն` ցանկացած պետություն կարող է սահմանել այն, ինչ կոչվում է ունիվերսալ իրավազորություն, և ռազմական հանցագործությունների համար պատասխանատվության կանչել սիրիական և ռուսական ղեկավարությանը»,- նշվում է հոդվածում: Բացի այդ, քրեական գործերի հարուցումը հնարավոր է երրորդ երկրներում, «որոնց քաղաքացիները սիրիական և ռուսական վայրագությունների զոհեր են դարձել», կարծում է ԱՄՆ-ի ռազմական հանցագործությունների ոլորտում հատուկ հանձնարարությունների գծով նախկին դեսպան Սթիվեն Ռապը:
Մասնավոր անձինք կարող են քաղաքացիական հայտեր ներկայացնել արտասահմանյան առաջնորդների դեմ ԱՄՆ-ի դատարանների դաշնային համակարգ:
Եվ վերջապես, ինչպես նշել է Ռապը, երբ պատերազմը Սիրիայում ավարտվի, ռազմական հանցագործությունների հետաքննություն կարող է սկսել սիրիական նոր կառավարությունը: