Ավետիսյանների ընտանիքի բնաջնջումից հետո Գյումրու թիվ 102 ռուսական ռազմաբազայում տիրող բարքերի, զինծառայողների վարքի մասին տարբեր խոսակցություններ էին շրջանառվում: Այդ զրույցները շրջանառվում են մինչ օրս: Ասում են` ռազմաբազայի զինծառայողները միշտ էլ ազատ ելումուտ են ունեցել քաղաքի բնակելի հատված: Ըստ տեղաբնակների` նրանք դուրս էին գալիս նույնիսկ գիշերները, զենքով, և ուզած ժամանակ ցանկացած հարցով մոտենում որևէ բնակարանի, ազատորեն շփվում բնակիչների հետ: Համաձայն խոսակցությունների` վերջինները հիմնականում հարբած էին լինում, ժամերով նստում որևէ սրճարանում, զրույցի բռնվում հայ երիտասարդների հետ և խնդրում իրենց խմիչք հյուրասիրել: Ասում են նաև, որ նրանք բաճկոններ, վրաններ, տարածքից հավաքած պղինձ էին վաճառում տեղաբնակներին: