Երեկ Ազատության հրապարակում տեղի ունեցավ էլեկտրաէներգիայի սակագնի բարձրացման դեմ ուղղված առաջին հանրահավաք-երթը: Այն անցավ ինչպես ծրագրված էր. մարդկանց հոծ բազմությունն իր երթն սկսեց Ազատության հրապարակից, անցավ Սայաթ Նովա-Աբովյան պողոտաներով (մի փոքր դադար տվեց կառավարության շենքի մոտ` հնչեցնելով բողոքի կոչեր), ապա Ամիրյան պողոտայով շարունակեց երթը` հետդարձ դեպի Ազատության հրապարակ:
Երթի մասնակիցները ՄԱՄՈՒԼ.am-ի թղթակցի հետ զրույցում իրենց դժգոհությունն են հայտնել գործող իշխանություններից, որոնք ոչինչ չեն անում «ՀԷՑ-ի ախորժակը զսպելու» համար. «Ո՞վ է նրան իրավունք տվել գողի պես մտնելու մեր գրպանը», «Ինչո՞ւ իշխանությունը չի միջամտում», «Ի՞նչ իրավունքով են մարդկանց թափառական դարձնում աշխարհով մեկ», «Ինչո՞ւ այդ հանցագործների երեսից չկարողանանք հանգիստ խղճով մեր հայրենիքում ապրել»,- զայրացած ասում էին նրանք:
Մեր թղթակիցը քաղաքացիներից հետաքրքվել է, թե ինչպիսի՞ կանխատեսումներ ունեն, ի՞նչ կլինի, եթե, անկախ ամեն ինչից, էլեկտրաէներգիան թանկանա և, այդ դեպքում, կկարողանա՞ն մարդիկ բարձր սակագնով վճարել:
Ցույցի մասնակից Անահիտ Ստեփանյանի խոսքով, հեշտ կլինի միայն նրանց համար, ովքեր կամ «Հանրապետական» են, կամ այդ կուսակցության հետ բարեկամական, ընկերական հարաբերությունների մեջ են: «Ինչ վերաբերում է ցածր խավի մարդկանց, ովքեր ապրելու հնարավորություն չունեն և թոշակով են իրենց գոյությունը պահպանում, կարծում եմ` ոչ թե դժվարությամբ, այլ ընդհանրապես չեն կարող վճարել այդ գումարը… 74 տարեկան թոշակառու եմ: Ամբողջ ձմեռ հոսանք չօգտագործեցի, ցուրտ սենյակում նստեցի, վերարկուով, տաք հագուստով օրեր անցկացրեցի, հիմա որ թանկացնեն, ո՞նց եմ անելու, բա էներգետիկայի նախարարը չի ամաչո՞ւմ էս վիճակից»,- դժգոհել է նա:
Ռոզա Հովհաննիսյանն էլ ասել է, որ փողոց է դուրս եկել իր քաղաքացիական պարտքը կատարելու: Արդյունք կտա այս երթը, թե՞ ոչ, նրա խոսքով, այնքան էլ կարևոր չէ: «Ես իմ պարտքն եմ կատարում: Պիտի անենք, չանելով չի լինի: 2008-ից շարժման մեջ եմ, պարտաճանաչ մասնակցում եմ… Էս ամիս 21 հազար դրամ էր գրել էր հոսանքը, 10 հազարը մի կերպ մուծել եմ: Էսօր վերջին օրն ա` կանջատեն, բայց չունեմ, որ մնացածն էլ մուծեմ: 60 տարեկան կին եմ, դեռ թոշակ չեմ ստանում, չգիտեմ` ո՞նց եմ մուծելու: Էլ չեմ ասում, որ հնից էլ 5 հազար պարտք ունեմ, գումարած էս ամսվա 11 հազարը: Գումարներն էլ ամեն ամիս ավելանում են: Ես զարմանում եմ, եթե միշտ անջատած եմ պահում, էդ որտեղի՞ց է ավելանում, չգիտեմ ոնց ապացուցեմ` էդ ե՞րբ վառեցի, որ էդքան գրվեց…»:
Ռ. Հովհաննիսյանն այն կարծիքին է, որ եթե իշխանափոխություն լինի, ժողովրդի սոցիալական խնդիրները կլուծվեն: Փոփոխությունը, ըստ նրա, իր դրական կողմը միշտ էլ ունենում է. «Թե չէ` էս լճացած վիճակից երկիրը նեխել է, մենք էլ հետը: Սրանք թալանեցին, կերան մեզ արդեն, կշտում չունեն, կաշիներս ու ոսկորներս էլ են ուզում քերեն… Որ խոսում ես էլ, ձեռք են առնում: Էս տարիքիս չորս ժամ եմ քնում, առավոտ-իրիկուն աշխատում եմ, ավարտած կին եմ` խոհարարություն եմ անում, արդեն ոտքերս էլ չեն աշխատում, մկաններս լրիվ բռնված են, ամբողջ օրը ներվային վիճակ ու ոտքի վրա: Մի գործից պրծնում եմ` անցնում եմ մյուսին, մյուսից` մյուսին, որ գոնե հասցնեմ կոմունալները մուծեմ: Ինչ գործ անում ենք` 50 հազարից չի անցնում: Գալիս, հարկեր են դնում փոքր խանութների վրա, որ ստիպված փակվեն` մենակ իրանց սուպեմարկետները գործեն: Ինչ կա` մենակ իրանց, բա հետո՞»,- գանգատվել է մեր զրուցակիցը` համոզմունք հայտնելով, որ արդեն «երկիրն էլ են իրար մեջ կիսել». «Թե ինչ արիշ-վերիշներ արեցին, չգիտեմ. Երևանը Սերժիկին տվեցին, Ղարաբաղը` Քոչարյանին, դրա համար էլ մայիսի 9-ին Քոչարյանը գնաց Ղարաբաղ, բա գիտեք խի՞ գնաց: Իսկ Լևոնը, որ էդքան կիրթ ու գրագետ մարդ ա, համեստաբար ոչ մի տեղ չի երևում…»:
Երանուհի Սիմոնյանն էլ այն կարծիքին է, որ «ընդդիմադիրներն ինչքան խոսեն` հաշիվ չի». «Թե մի բան անենք` մենք անենք: Պիտի բոլորով պայքարենք…մարդիկ իրենց տներից դուրս չեն գալիս»,- դժգոհել է 70-ամյա կինը և շարունակել. «Էդ որ ասում են աշխատատեղեր են բացվելու, ո՞ւմ ա պետք, որ մարդկանց աշխատավարձ չեն տալիս, ում հարցնում ես` աշխատացրել, խաբել են»:
Մասնագիտությամբ շինարար և «ամբողջ կյանքը Ռուսաստանում աշխատած» և ձեռնունայն հայրենիք վերադարձած Աշոտ Գևորգյանը, շատ խնդիրներից բացի, վիրավորական է համարում նաև Սուրիկ Խաչատրյանի պես ղեկավար ունենալու փաստը: Նրա ձևակերպմամբ, իշխանության ղեկին նստածները բոլորը «լիսկաներ են». «Իրենք էլ են լիսկա, բա ի՞նչ են, մնում են իշխանության գլուխ, որ լիսկա բազմացնեն: Ո՞վ չգիտի` խի են դրան պահում, որ ընտրությունների ժամանակ ձայն ապահովի, վախի մթնոլորտ ստեղծի: Իրանց թուլեքն էլ գիտեն, որ իրանց ամեն ինչ կարելի ա, ինչ էլ անեն` չեն պատժվելու...»:
Խոսելով երկրում սոցիալ-տնտեսական վիճակից, մեր զրուցակիցը մտահոգվել է, որ այսօր տղաները դառնում են 35-40 տարեկան, բայց չեն կարողանում ամուսնանալ. «Մեղք չե՞ն… Միայն իրենց մասին են մտածում, բա էդ երիտասարդնե՞րը: Իրանք էլ կթողնեն, կգնան… Չեն հասկանում, որ իրենց տերը ժողովուրդն է, չեն հասկանում, որ ժողովուրդը միայն իրենց գրպանը լցնելու համար չէ»: