Շատերի կարծիքով տարածքներ հանձնելու ծրագրերին դեմ գնալու իրական ներուժը միայն բանակն է պահպանել, բայց բանակն ինքնին անդեմ ու անկառավարելի մի բան չէ` այն ներկայացված է շատ կոնկրետ մարդկանցով, ում հանդեպ վերաբերմունքն էլ պայմանավորված է անձնական իրական ու կարծեցյալ արժանիքներով և այստեղ ամբողջ հարցն այն է, թե նրանցից կոնկրետ ովքեր են ունակ համախմբելու զինակիցներին և ընդդիմանալու հողատվության իշխանական ծրագրերին: Այս տեսանկյունից պատերազմի բովով անցած հրամանատարներն առավել մեծ վտանգը կարող էին ներկայացնել, եթե մինչ այդ, իշխանության հետ սերտաճելով, ոսկե հորթի ծառան չդառնային: Այժմ, կարծես թե, որոշվել է բանակում բտված ոսկե հորթը մորթել` սպասավորներով հանդերձ ու, թերևս, հենց այդ կերպ կանխել ներբանակային հնարավոր ընդվզումները: