Շփման գծում տիրող իրավիճակը բանակցային սեղանի շուրջ տարիների ընթացքում ձևավորված իրավիճակի հայելային արդյունքն է: Ադրբեջանն առաջնագծում ագրեսիվ գործողություններ նախաձեռնելու և դրանք անպատիժ կերպով իրականացնելու ներկայիս «արտոնությունը» վաստակել է քաղաքական, դիվանագիտական ոլորտներում իրականացրած հետևողական ու տքնաջան աշխատանքի շնորհիվ: Հայկական կողմերի բանակցային մոտեցումների կիսատպռատության արդյունքում է, որ պաշտոնական Բաքուն կարողացել է մի շարք ազդեցիկ միջազգային հարթակները օգտագործել և Հայաստանի ճակատին ագրեսոր-պետության պիտակը փակցնել: Այժմ Ադրբեջանի յուրաքանչյուր ռազմական գործողություն բոլոր հնարավոր միջոցների կիրառմամբ սեփական տարածքն ազատագրելու իրավունքով է արդարացվում: Մինչդեռ հայկական զինուժի կողմից հակահարվածները զսպվում են միջազգային այս կամ այն միջնորդի ջանքերով: Քաղաքական ասպարեզում ձեռք բերված այս արտոնության շնորհիվ հակառակորդը որոշակի առավելություն է ստացել նաև ռազմի դաշտում, քանի որ այստեղ հենց ինքն է որոշում, թե որտեղ, երբ և ինչ ուժերի կիրառմամբ է մեզ համար ցավալի կորուստներ պատճառող հերթական հարվածը հասցնելու: Կարելի է ասել, որ ճակատային գծում ունեցած մեր կորուստներն առավելապես ոչ թե հայկական զինուժի ցածր մարտական պատրաստվածության և տեխնիկական անօգնականության, այլ իշխող վերնախավի քաղաքական անճարակության արդյունք են: Եթե մեր քաղաքական պատասխանատուները չսթափվեն ու համարժեք պահվածք չորդեգրեն` ադրբեջանական կողմը կշարունակի իր անպատիժ հարձակումները և պարզ է, թե ով է անձնապես պատասխանատու լինելու մեր կողմից տրվելիք զոհերի համար: