Համացանց

Միանշանակ է, որ թուրքական ծագման տեղանունները պետք է հայկականացվեն՝ հնարավորության դեպքում պատմականության սկզբունքով: Այլ խոսքերով, եթե ունենք Արցախ հնավանդ ձևը, որևէ իմաստ չկա պահպանելու Ղարաբաղը:
     Բոլոր փաստարկներն առ այն, որ թյուրքական ծագման կամ աղճատման արդյունք տեղանունը հանդիպում է երգերում, բանահյուսության մեջ և այլուր, չեն դիմանում պարզ տրամաբանության քննությանը, որովհետև որևէ մեկի մտքով չի անցնի, դիցուք, Ոստանը շարունակել անվանել Բաջազլու, քանի որ այն հանդիպում է «Անտեր մնար Բաջազլվա պոեզը» երգում կամ Արագածը շարունակել կոչել Ալագյազ միայն այն բանի համար, որ ունենք Իսահակյանի «Ես որ մեռնիմ` ինձ կթաղեք Ալագյազի լանջերում» տողը:
     Ի վերջո, եթե ժամանակին չիրականացվեր տեղանվանական ապագաղութացում, այսօր, պատկերավոր ասած, կունենայինք Չուխուր Սաադի Հանրապետություն՝ Ղամարլու (Արտաշատ), Դավալու (Արարատ), Համամլու (Սպիտակ), Զանգիբասար (Մասիս), Բասարգեչար (Վարդենիս), Ղուրդուղուլի (Արմավիր), Քարվանսարա (Իջևան), Ղզլղոչ (Աշոցք) և այլ քաղաքներով: